Artos secos inundan el niegru camín afogáu d’un tiempu de pisadas abriendo l.lonxanos sendeiros agora pechaos a la tristura del señardousu pasáu. Las nubes deixan un pasu tímidu de clarión, vergoñosu pente l’esqueizu, de lo que foi ya nun tornará. Xiran las estaciones nun séquitu de condena abriénduse pasu hacia’l mare, buscando atopare los tous l.labios qu’un día fonon añada melancólica d’una batalla ensin empezare.
Na seronda ensin clarión una mano m’arrampló baltiando escontra’l suelu... dexando fuera lo que nun foi, lo que nun quiso... Agora yá nun clamian nin los güeyos, nin la to sorrisa... quedó moyada... Nun payares ensin color ensin versos pa colorear quedó... y nun quisite mirar... nin facer tuyes les palabres qu’un día punxisti como razón... de nada te sirvieron, pa ti nada fueron, como pa ti too ye nada, y da lo mesmo esborriar... namás...
Mas n’iviernu algu especial sintí, ya nun yera'l friu... inclusu’l paisaxe taba más fermousu que nunca, cuando ríamos empapáos pulas miradas ya manos entrelazadas, recelos ya pasos equivocaos que quixeron fer xuntura nese iviernu que nos cayía sele, pouco a pouco, esa mecha del iviernu foise amorrinándouse selemente… ya la tristura ya la cruda rialidá salióu a flote… L’iviernu foi.. yía amor, dixenon las fueyas no sou cabeiru viaxe hacia la muerte... ya you quedéime mirando pa el.las... Pulo menos demientras algunos instantes eso me parecióu… demasiáu guapu pa remembralu agora...