
Mas n’iviernu algu especial sintí, ya nun yera'l friu... inclusu’l paisaxe taba más fermousu que nunca, cuando ríamos empapáos pulas miradas ya manos entrelazadas, recelos ya pasos equivocaos que quixeron fer xuntura nese iviernu que nos cayía sele, pouco a pouco, esa mecha del iviernu foise amorrinándouse selemente… ya la tristura ya la cruda rialidá salióu a flote… L’iviernu foi.. yía amor, dixenon las fueyas no sou cabeiru viaxe hacia la muerte... ya you quedéime mirando pa el.las... Pulo menos demientras algunos instantes eso me parecióu… demasiáu guapu pa remembralu agora...
No hay comentarios:
Publicar un comentario