Nel terrén de la señaldá
esnalen amburiando alcordances,
como llevantándose nos mesmos güeyos
cumes de quimeres,
miraes,
enfotos...
páxines en blancu
calecíes al abellugu de les tristures
y allumaes na llariega de les sorrises.
El collugu escolingáu del rostru,
lo que foron,
lo que quixeron...
lo que la mar esfarrapó
dafechu.