Camín

Fondu y argayáu

Queda’l suelu regáu

Cuando lloren nel cielu,

Al riscar, les nubes

Y enxendren ríos de rosada tan ceu.

Manes que’arrabuñen teyaos

Como los gatos allunaos,

Como l’escaezu nes paredes del recuerdu

Y formen rastroxos de desheredaos epitafios.

Ceba corazones al día

El sol y los xilgueros rebiyando,

La primavera qu’enxamás nos dexó abandonaos,

L’iviernu que recueye’l so equipaxe

Pa tornar coles fueyes cayíes del árbol.

La dómina que too xermina,

depués de, tou, matálu,

amuesa’l so perfil y el so costáu

fabricando abellugos pal entrellazu.

Daremos la nuesa vida,

Como al senderu nuevu,

Chando guixos al suelu

Pa nun perder los nuesos pasos.

Y l’aborecer del camín

-siempres sorriente-

amuesa yá’l so abrazu,

llimpia’l suelu, les estaciones y dexa entrar

-tou-

ensin anuncies previes.

¡Entra camín,

entra... y fraya colo aveyucáu,

déxanos el restallíu

del to terciopelu melgueru,

namoráu.!